یحیی تدین کارتونیست

در اکتبر 1925، هشت ماه پس از انتشار اولین شماره مجله «نیویورکر» 1، «هارولد راس»2، سردبیر نشریه در باره اهمیت تصویرسازی‌های آن به طنز گفته بود: «بهترین نشریه دنیا برای کسانی که خواندن بلد نیستند» این توصیف سردبیر برای کارتون‌های «بدون شرح» مورد تأیید است، لیکن در مواردی هم که از کارتون‌های «با شرح» استفاده می‌شود، زیبایی‌های تصویری کارتون‌ها چنان جذابیتی دارد که هر بیننده‌ای می‌تواند به سلیقه خود برای هر یک از آنها شرحی بنویسد. به طورمثال در موضوع  «حل مشکل ترافیک» که در آن دهه مورد بحث بسیاری از محافل بود، پیشنهادات جالبی از سوی کارتونیست‌ها برای رفع این مشکل مطرح شد، از جمله: «ساخت اتومبیل‌های مثلثی»، «تولید اتومبیل‌های آپارتمان‌دار»، «ساخت پارکینگ روی پشت‌بام یا بالکن خانه» و  ... که مشاهده آن برای هر بیننده‌ای جذاب بود.
در میان کارتونیست‌های دهه اول، «پیتر آرنو»3 از بقیه برجسته‌تراست، او نفوذ زیادی بر تحریریه داشت و ایده‌های وی که با سایه‌روشن‌های قوی در روی جلد و صفحات مجله به چاپ می‌رسید بر شیوه کار سایر کارتونیست‌ها نیز تأثیرگذار بود. «آرنو» این سبک را به مدت 43‌سال در «نیویورکر» دنبال کرد، که از نظر طول همکاری در یک نشریه، رتبه بالایی دارد. از دیگر کارتونیست‌های برجسته این دهه می‌توان از «جیمز تربر»4 نام برد که رویای صلح برای جهانیان را در سر داشت. در نقد آثار او به طنز آمده است: «چگونه کسی که طراحی نمی‌داند جرأت می‌کند به این خوبی طراحی کند؟».  برای آشنایی بیشتر با هنرمندان  این دهه لازم است به نام‌های دیگری نیز اشاره کرد، از جمله: «رالف بارتون5، ویلیام استیگ6، جورج  پرایس7،
 ریچارد دکر8».
پی‌نوشت:  
1-New Yorker             2- Harold Ross             3- Peter Arno               4-James Thurber             
5- Ralph Barton              6-William Steig             7- George Price             8- Richard Decker