شهاب نبوی طنزنویس
می‌دانیم آمادگی کشورمان برای مقابله با بلایای طبیعی و غیرطبیعی بالاست اما برای اینکه بالاتر برود، ما هم چند پیشنهاد می‌دهیم.
یک: همان طور که همه می‌دانیم، بزرگ‌ترین سلاح بی‌محلی است. دور از جان، نباید محل سگ بهش بذاریم. آدم‌ها وقتی می‌بینند برای‌تان مهم شده‌اند، خیلی سریع لوس‌کُن خودشان را به برق می‌زنند؛ ویروس‌ها هم همین‌جوری هستند، وقتی جدی‌شان بگیری، فکر می‌کنند کشنده هستند. پس اصلا بِهِشان رو ندهید و به رسمیت نشناسیدشان.
دوم: اگر حواس‌تان نبود و کم‌محلی نکردید، یا این‌قدر پررو بودند که با کم‌محلی از رو نرفتند، تکذیب‌شان کنید. اصلا هم مهم نیست که در همین اتاق بغلی چندنفر این ویروس دارد از سوراخ گوش‌شان هم بیرون می‌زند و تا چند لحظه دیگر موفق می‌شوند ریق رحمت را سر بکشند. تکذیب‌کردن آسان‌ترین و کم‌هزینه‌ترین راه است. هیچ‌کس هم تا به‌حال به خاطر تکذیب‌کردن به دردسر نیفتاده.
سه: از کارشناسان سرسخت استفاده کنید. اگر این کارشناس‌ها دم‌دست‌تان نبودند، از صداوسیما بخواهید که لیست کارشناس‌هایش را در اختیارتان قرار دهد. گفته می‌شود که این کارشناسان به دلیل استفاده بیش از حد از کتب معتبر علمی، در حالت نرمال نیستند. این کارشناسان کلا قضیه را از یک زاویه نو می‌بینند. آنها می‌توانند به ما نشان دهند که این ویروس بی‌پدر و مادر اصلا چرا و با چه هدفی تولید شده و توسط چه افراد معلوم‌الحالی درحال پخش‌شدن است. این‌جوری اصل وجود ویروس به حاشیه می‌رود و این برای همه‌مان بهتر است. در ضمن این کارشناسان اعصاب درست و حسابی هم ندارند. سعی کنید وقتی یک داستانی را توی قابلمه می‌ریزند و تفت می‌دهند، سریع باور کنید؛ وگرنه هیچ‌کس هم جایی راهمان نمی‌دهد و آخر مجبوریم شیرجه بزنیم توی کانال آب.
چهار: بگوییم که همه چیز تحت کنترل است. جامعه‌شناسان می‌گویند هروقت این جمله به گوش‌تان خورد، به صورت اتوماتیک باید شروع به لرزیدن کنید. جوری به خود بلرزید که ژله آناناس هم تابه‌حال به خودش نلرزیده. پشت این جمله در واقع این مفهوم نهفته است که خودمونم هم نمی‌دونیم داریم چه کار می‌کنیم اما توروخدا صداش رو درنیارید. این جمله معمولا زمانی گفته می‌شود که ویروس عزیز برای خودش دراز کشیده و طلب چای می‌کند، از جایش هم خیلی راضی است و قصد ترک‌کردن ما را ندارد.