اگر قرار باشد برای دوران ظفرمندی عثمانی‌ها در خاک اروپا نقطه اوجی قایل شویم، آن بی‌شک با ظهور و جلوس سلیمان ‏یکم ملقب به سلطان سلیمان قانونی بر تخت سلطنت این امپراتوری عظیم و بزرگ مماس و همزمان است. سلیمان قانونی ‏تلاش ناموفق جدش سلطان محمد دوم را برای گسترش خاک امپراتوری از سمت سرحدات غربی با اشغال شهر بلگراد به ‏منصه ظهور رساند. او حتی از آن نیز جلوتر رفت و با تصرف مجارستان در 1526 میلادی، مرزهای کشورش را تا عمق ‏قاره اروپا گسترش داد. در دوران سلطان سلیمان و برخی اخلاف او، مناطقی که اکنون ذیل کشورهایی چون مجارستان، ‏بوسنی و هرزگوین، کرواسی، رومانی و لهستان تعریف می‌شوند به خاک امپراتوری عثمانی ضمیمه شدند، اما ناگفته ‏پیداست چنین نبود که این مناطق طی سالیان و زیر پرچم امپراتوری، همواره در آرامش و فرمانبرداری مطلق قرار داشته ‏باشند. هزینه‌ای که ترکان عثمانی‌ برای حفظ قلمروی خود در خاک اروپا متحمل شدند چیزی نبود جز جنگ‌های تمام ناشدنی ‏با خاندان‌های مختلف این قاره که دست به دست شدن برخی سرزمین‌ها از تبعات ناگزیر آن طی 200‌سال بود. اما از جایی ‏به بعد، با افول قدرت امپراتوری دوره پس دادن قلمروهایی که سلاطینی چون سلیم یکم، سلیمان یکم، سلیم دوم، مراد سوم، ‏محمد سوم، و... با خون دل فتح کرده بودند آغاز شد. اگر سرآغاز پیشروی امپراتوری عثمانی در خاک اروپا را فتح بلگراد  از جانب سلیمان قانونی به شمار بیاوریم، سرآغاز عقب‌نشینی کامل از آن را نیز باید در نبرد «زنتا» به‌سال 1697 میلادی ‏جست‌وجو کنیم که طی آن ترکان عثمانی یکی از مهلک‌ترین شکست‌های خود در خاک اروپا را در نبرد با ارتش امپراتوری ‏هابسبورگ (اتحاد اسپانیا، هلند، اتریش) متحمل شدند. در پایان این جنگ که آن را نقطه عطف سری جنگ‌های معروف و ‏طولانی‌مدت در خاک اروپا با عنوان «جنگ بزرگ عثمانی» یا «جنگ اتحاد مقدس» قلمداد کرده‌اند، سیطره این امپراتوری ‏بر سرزمین بوسنی پس از دوقرن به پایان رسید. ضعف دربار عثمانی - که بیش از هر چیز ناشی از بر تخت نشستن ‏سلاطین نالایق و افتادن افسار اداره حکومت به دست زنان و خواجگان حرمسرا بود - شرایطی را رقم زد که این امپراتوری ‏بزرگ پس از دو قرن سیطره بی‌چون و چرا بر بخش اعظمی از خاک اروپا، 321‌سال پیش در چنین روزی، برابر بیست‌وششم ‏ژانویه 1699 میلادی، با امضای «پیمان کارلوویتز»، بوسنی‌و‌هرزگوین، کرواسی، بخش بزرگی از مجارستان و لهستان، ‏جنوب یونان و بخش غربی رومانی را به امپراتوری ‌هابسبورگ واگذار کرد.‏