ناوشکن USS Lyndon Johnson، سومین و آخرین فروند از ناوشکن‌های پنهانکار با قابلیت حمل موشک‌های هدایت‌شونده کلاس «Zumwalt» در اوایل هفته کنونی به آب انداخته شد. برای ساخت این ناوشکن بیش از 13‌میلیارد دلار هزینه شده است. در همین اثنا، دومین فروند از این ناوشکن با نام USS Michael Monsoor  به خانه آینده خود در بندر سن دیگو، کالیفرنیا رسید. درحالی‌ که به آب انداخته‌شدن USS Lyndon Johnson  ساخت این ناوشکن‌های بحث‌برانگیز و البته گرانقیمت را به اتمام می‌رساند اما هنوز هم بسیاری در مورد ناکارآمدی این پروژه صحبت می‌کنند، پروژه‌ای که بیش از ۹۰‌درصد از حجم تولید خود را از دست داده و هنوز برای ۶ سیستم توپ پیشرفته خود گلوله‌ای ندارد. در ‌سال ۲۰۰۱، در ابتدای پروژه ساخت ناوشکن‌های Zumwalt، کمپانی لاکهید مارتین برآورد کرد که هزینه ساخت هر گلوله LRLAP  نزدیک به ۵۰٫۰۰۰دلار خواهد بود که هزینه‌ای قابل توجه به نظر می‌رسید؛ هرچند هریک از این گلوله‌ها با توجه به دقت و تکنولوژی پیشرفته‌ای که در آنها به کار رفته بود، به احتمال قریب به یقین به هدف برخورد می‌کردند، اما کاهش تعداد ناوشکن‌ها از ۳۲ به ۳ فروند و همچنین افزایش هزینه‌های تحقیقاتی و توسعه آنها، به‌طور قابل توجهی هزینه ساخت هر گلوله را افزایش داده و به ۸۰۰٫۰۰۰ دلار به ازای هر گلوله رساند. این عدد حتی برای نیروی دریایی ایالات متحده نیز بسیار سرسام‌آور و غیرقابل قبول بود، به همین دلیل اعلام شد که نیروی دریایی دست‌کم فعلا برنامه‌ای برای خرید این گلوله‌ها نداشته و شاید هیچگاه گلوله‌های آن خریداری نشوند. چنین شرایط بغرنجی بسیار خنده‌دار به نظر می‌رسد، زیرا نیروی دریایی ایالات متحده اکنون مالک ۳ فروند ناوشکن پنهانکار است که برای توپ‌های دوربرد آن گلوله‌ای ندارد و بدتر این‌که هدف اولیه از توسعه و ساخت این ناوشکن‌ها افزایش قدرت آتش نیروی دریایی برای اهداف با مسافت طولانی بوده است. بدین ترتیب علیرغم هزینه ۱۳‌میلیارد دلاری، اکنون ناوشکن‌های کلاس Zumwalt  عملا بلااستفاده بوده و هدف اولیه از ساخت آنها برآورده نشده است.