شهروند| نمایش 45دقیقه‌ای امیر عابدزاده در دیدار دوستانه مقابل ازبکستان اگرچه فرصت مناسبی برای محک‌زدن توانایی‌های او نبود، اما خیلی‌ها را به یاد اسطوره دروازه‌بانی ایران انداخت. رفتارهای «امیر» در آن 45دقیقه کپی برابر آن‌چه بود که احمدرضا عابدزاده درون مستطیل سبز از خود به نمایش می‌گذاشت و چقدر هم که دلنشین و دوست‌داشتنی بود این شباهت‌ها.
سورپرایز با بال‌های عقاب
از همان روزهای خردسالی که با دستکش‌های بزرگ دروازه‌بانی کنار پدرش می‌ایستاد و به تقلید از حرکات او می‌پرداخت، همه می‌گفتند حتی اگر یک‌درصد از استعداد پدرش را به ارث برده باشد، می‌تواند به دروازه‌بانی بزرگ تبدیل شود. با خط‌خوردن حسین حسینی، رقابت بین بیرانوند، مظاهری و عابدزاده بالا گرفته اما به نظر می‌رسد کی‌روش سورپرایزی ویژه درون دروازه تیم‌ملی برایمان درنظر گرفته است. کی‌روش با بازی‌دادن به امیر عابدزاده در نیمه اول دیدار دوستانه مقابل ازبکستان به همه یادآوری کرد که قرار است اتفاق ویژه‌ای درون دروازه تیم‌ملی باشد. اتفاقی مثل تولد دوباره فرزند ارشد اسطوره فوتبال ایران که از قضا شباهت‌های عجیبی به پدر دارد.
امیر، کپی برابر اصل عقاب
امیر آن‌قدر روی ماندن در فوتبال اروپا پافشاری کرد تا بالاخره امسال توانست در تیم ماریتیموی پرتغال فیکس شود و همین هم بهانه بزرگی برای دعوتش به تیم‌ملی شد. او در هفته‌های پایانی لیگ پرتغال تبدیل به دروازه‌بان اول ماریتیمو شد تا تنها دروازه‌بان آسیایی حاضر در لیگ‌های اروپایی لقب بگیرد. امیر در نیمه‌اول بازی دوستانه ایران مقابل ازبکستان به میدان رفت و اگرچه به دلیل ضعف حریف موقعیتی نبود تا آن را مهار کند ولی خیلی‌ها را یاد پدرش انداخت. هنوز هم بسیاری از کارشناسان دروازه‌بانی در فوتبال ایران معتقدند؛ آن‌چه بیشتر از هرچیز دیگری باعث ماندگاری احمدرضا عابدزاده شد، نه فقر توانایی‌های فنی‌اش بلکه روحیه مثال‌زدنی و حرکات منحصربه‌فردش درون مستطیل سبز بود. قاب‌های خاطره‌انگیزی از عقاب آسیا در ذهن هواداران فوتبال مانده که باشکوه‌ترین این خاطرات در ملبورن و ژرلاند فرانسه رقم خوردند.
آدامس جویدن و تعصب به تیم
در نیمه‌اول دیدار دوستانه ایران و ازبکستان هم گوشه‌هایی از رفتارهای به یادماندنی احمدرضا عابدزاده را دیدیم. «امیر» که انگار تمام آن خاطرات دلنشین را در ذهنش حک کرده، به همان سبک و سیاق پدر در زمین رفتار می‌کرد. او مثل پدر با اعتمادبه‌نفس بالا، سینه‌ای فراخ و سری بالا در زمین قدم می‌زد و همان‌طور هم آدامس می‌جوید! حتی سبک لباس‌پوشیدن امیر و رفتار با بازیکنان خودی و حریف هم همه ما را به یاد عقاب می‌انداخت. در صحنه‌ای که توپ مهاجم ازبکستان را قلی‌زاده از دروازه دور کرد، امیر باز هم واکنش نشان داد و به تیر دروازه برخورد کرد. در یک صحنه دیگر هم او دقیقا مثل پدرش که اجازه اوت و کرنرشدن را به توپ نمی‌داد، با این‌که خطری دروازه تیم‌ملی را تهدید نمی‌کرد، به دنبال توپ دوید و نگذاشت به خارج از زمین برود. در واقع آنهایی که نیمه‌اول بازی ایران مقابل ازبکستان را تماشا کردند، حسابی به یاد خاطره‌های زیبای احمدرضا عابدزاده افتادند و شاید هم ته دلشان آرزو کردند پسرک قدبلند او که شباهت زیادی به پدر دارد، مثل 20‌سال پیش او ناجی ایران در آزمون‌های سخت جام‌جهانی شود.