بسیاری کسان در تاریخ ایران بوده‌اند که جز یاد نیک از خود بر جای نگذارده‌اند؛ آن‌ها از نیک‌اندیشی خود حتی برجای گذاردن نامی را نیز نمی‌خواسته‌اند. نمونه‌هایی فراوان از این‌ها داریم، چه زن چه مرد. اساسا همین نیک‌اندیشی‌ها و نیکوکاری‌ها بوده که زندگی و انسانیت را در سرزمین ایران در گذر هزاره‌ها و سده‌ها پابرجای و استوار به امروز رسانده است. یک اعلان و آگهی در شماره 7 و 8 «مجله بلدیه»، اسفند 1309 و فروردین 1310 ما را با جلوه‌ای از این نیک‌منشی‌ها آشنا می‌کند «در روز (13 اسفند ماه 1309) شخصی معادل پنجاه زوج گیوه به نام اطفال پرورشگاه بلدی بموسسه مزبور تحویل نموده و از معرفی خود هم خودداری کرده است. بلدیه طهران از این حس نوع‌پروری و یتیم‌نوازی بدون آلایش و تظاهر که فقط و فقط روی اصول دیانت و اجتماعی باین امر خیرخواهانه مبادرت ورزیده که حتی از معرفی خود هم صرف نظر کرده قدردان و از بروز چنین حس بنام ایتام سپاسگزار است».