| پدرام عبهر|
فیلم: دریاچه| ماهی | کارگردان: مریم دوستی |فیلمنامه: مصطفی رستگاری | بازیگران: نادر فلاح، ستاره اسكندری، لاله اسكندری و...
«دریاچه ماهی» یك فیلم سانتی‌مانتال سوررئال است درباره یك موضوع حماسی! فیلمی درباره شهدای غواص كه قاعدتاً در ژانر دفاع مقدس قرار می‌گیرد اما هرگز از یك ملودرام فراتر نمی‌رود! «دریاچه ماهی» واقعه شهادت و بعد پیداشدن شهدای غواص را از دید رضا روشن (نادر فلاح) تعریف می‌كند. مردی كه چیزهایی به او الهام می‌شود. او شب قبل از عملیات، شهادت هم‌رزمانش را می‌بیند و پیش‌بینی‌اش را اعلان می‌كند اما به حرفش توجه نمی‌كنند. سال‌ها بعد باز رضاست كه جای تك‌تك شهدای غواص را به صورت ناشناس برای مسئولان فاش می‌سازد! فیلم به‌جای اینكه به غواص‌ها، عملیات‌شان، مفقود شدن‌شان، پیدا شدن‌شان و دیگر مواردی بپردازد كه هم از اهمیت و هم از پتانسیلِ دراماتیك و سینمایی بالایی برخوردارند، از یك سو به رضا و زن باردارش (ستاره اسکندری) می‌پردازد كه رابطه‌ای مصنوعی و بی‌نهایت سانتی‌مانتال با هم دارند، و از سوی دیگر به خانواده یكی از همان شهدا می‌پردازد كه رابطه اعضای آن خانواده هم دست‌كمی از خانواده رضا ندارد. و بعد شروع می‌كند به دادن پیام‌های اخلاقی و نصیحت كردن‌های بی‌مورد. مثل این است كه شما روی معدن الماس بنشینید و تیله‌بازی كنید! نخستین ساخته مریم دوستی، هیچ حرفی برای گفتن ندارد. نه در زمینه فیلمنامه و نه كارگردانی. شخصیت‌ها تخت و تك‌بعدی‌اند، بازی‌ها هم بین بد و خیلی بد در نوسان هستند (به استثنای علی دهكردی كه از خیلی بد هم بدتر است!). داستان فیلم شعاری است و از همه مهمتر، فیلم خودش موضوع اصلی‌اش را به حاشیه می‌راند! شاید اگر بخواهیم فقط یك نكته مثبت درباره فیلم بگوییم، همان چند نمای پایانی است كه در دریاچه گرفته شده. تصاویر زیبا كه با موسیقی حماسی همراهی می‌شوند، چشم‌نوازند و حتی ممكن است اندكی تاثیرگذار باشند.