شاخ نبات
تئاتر در سال‌های اخیر با افزایش اجراها مواجه بوده است. فارغ از اینکه این جریان به لحاظ کیفی چه محسناتی دارد یا چه انتقادهایی به آن وارد است، مخاطبان و تماشاچیان آن نیز رفته رفته رو به افزایش‌اند. هرچند که در این بازار، بسیاری از اجراها نیز کم‌مخاطب و کم‌رمق روی صحنه می‌روند. اما با این حال بعضی نمایش‌ها هم با استقبال فراوان مواجه‌اند. از جمله این نمایش‌ها می‌توان به «شاخ نبات» به کارگردانی مهدی شمسایی اشاره کرد. این نمایش اولین بار در سال 89 در تالار وحدت روی صحنه رفت. اجرای دوم در سال 93، به مدت 20 شب ادامه داشت که باز هم با استقبال فراوان مواجه بود. با این حال نمایش با مشکلاتی مواجه شد که تداوم آن ممکن نبود. مهدی شمسایی حالا برای سومین بار این نمایش پرمخاطب را در تالار وحدت روی صحنه برده است. البته اجرای تازه نسبت به سال 93 تغییراتی داشته که بنا به گفته کارگردان در بخش‌های طراحی و اجراست. درباره مضمون اثر نیز باید گفت «شاخ نبات» در واقع برداشتی آزاد از یکی از منظومه‌های عبید زاکانی، شاعر بزرگ طنزپرداز قرن هشتم هجری است. شمسایی کار را موزیکال کرده و در نهایت به یک کمدی عاشقانه رسیده است. به همین جهت یکی دیگر از جذابیت‌های «شاخ نبات» برای مخاطبان قطعا به ارکستر بزرگ این نمایش برمی‌گردد؛ ارکستری 40 نفره به همراه 30 بازیگر که در نمایش حضور دارند.
آنا کارنینا
«آنا کارنینا» نوشته نویسنده شهیر روس، لئون تولستوی، از جمله شاهکارهای ادبیات جهان است؛ اثری که همیشه در فهرست 10 رمان برتر جهان از سوی منابع مختلف عنوان شده است. بر اساس این اثر، اقتباس‌های سینمایی فراوانی صورت گرفته و بارها نیز در سراسر جهان نمایش‌هایی نوشته شده. حالا نیز همین اثر در تالار حافظ تماشخانه ایرانشهر روی صحنه رفته است؛
«آنا کارنینـــــا» به کارگردانی آرش عباسی. البته نمایش «نویسنده مرده است» از همین کارگردان با فاصله اندکی پیش از
«آنا کارنینا» روی صحنه رفته بود. در هر حال اما او در اقتباس از این شاهکار روس، قائل به وفاداری کامل و نعل به نعل نبوده است. در واقع به نظر می‌رسد کارگردان برخی بن‌مایه‌های فکری و داستانی را جدا کرده و روی آن‌ها تمرکز داشته. خودش نیز در گفت و گویی در این باره اشاره کرده: «اصولا وقتی قرار است به سراغ کارها و ادبیات کلاسیک بروم به نظرم هیچ جذابیتی ندارد که همان چیزی را که وجود دارد، اجرا کنیم... اگر سراغ رمان «آناکارنینا» و این شخصیت رفتم به این خاطر بود که بستر و لایه‌های زیرینی را در اثر پیدا کردم که برایم جذاب بود.» بر این اساس گاهی در تماشای تئاتر عباسی احساس خواهید کرد که نمایش به اثر اصلی هیچ شباهتی ندارد و گاهی هم البته تشابهات پررنگ است.