سیدجمال ساداتیان - تهیه کننده| تا آن‌جا که من می‌دانم تمام عواملی که دست اندرکار ساخت یک فیلم هستند توقع دارند اثرشان توسط مردم دیده شود و توسط مردم مورد نقد و بررسی قرار بگیرد. یک اثر تا زمانی که توسط مردم دیده نشود نقاط ضعف و قوت خودش را نشان نمی‌دهد. بنابراین مطرح شدن این شائبه که عده‌ای ممکن است به سراغ ساخت فیلم‌های توقیفی بروند به این نیت که دولت بعدا آنها را خریداری کند بعید به نظر می‌رسد. چرا که بعد چند‌سال دوندگی و تحمل فشارهای روحی روانی تازه با تصمیم صورت گرفته می‌توانند به اصل پولی که هزینه کرده‌اند برسند.
عموما افراد فیلم می‌سازند تا فیلم‌هایشان روی پرده دیده شود. شاید اگر فیلمی دچار بلیه توقیف شود از باب این‌که تهیه‌کننده کار کمتر متضرر شود پیشنهاد خریداری فیلم از سوی فارابی پیشنهاد بدی نباشد.
وزارت ارشاد و بنیاد فارابی از این باب این پیشنهاد را طرح کرده‌اند و درحال به سرانجام رساندنش هستند که بسیاری از فیلم‌های مذکور مسیر اداری خود را طی کرده اند. این فیلم‌ها  پروانه ساخت و پروانه نمایش هم گرفته‌اند اما به دلایلی ارشاد قدرت این‌که این فیلم‌ها را اکران کند ندارد، برای جلوگیری از ضرر تهیه‌کننده درحال به فرجام رساندن این امر هستند. با وجود آن‌که معتقدم اتخاذ این تصمیم تدبیر بدی به حساب نمی‌آید معتقدم‌ای کاش ارشاد و فارابی می‌توانستند کاری کنند که فیلم‌هایی که سیکل اداری خود را طی کرده‌اند به روی پرده بروند و از این رهگذر هم به گیشه کمک کنند هم تولیدات مذکور مورد نقد و بررسی سلیقه‌های مختلف فکری قرار بگیرند. چه بهتر ارشاد از توانایی‌هایی که دارد استفاده و از امضایی که اعضای شورا پای پروانه نمایش و پروانه ساخت زده‌اند دفاع کند. بهترین راه فراهم کردن شرایط اکران است. رسیدن به این نقطه هم برای تولیدکنندگان و هم برای مردم دوست‌داران سینما مطلوب‌ترین اتفاق به حساب می‌آید.